Döküntü | Kahraman TAZEOĞLU

döküntü
]






Köklerime sızıyor eriyen göz?bebeklerin
Köklerimde sızıp kalıyor yine bir intihar sonrası.
Olmamış bir şeyi olmuş gibi gösterme çabası değil bu
Bedeninden arda kalan kırıntıların
Hala senmişsin gibi davranmalarından
Doğuyor tüm bu zihni kırık tavırlar.
Çünkü hiçbir döküntü, senin izlerini taşıyamıyor teninden ayrıldıktan sonra.
Oysa bende hala söz sahibisin
Hala dudaklarımda uyuyor parmak izlerin !

Bilmiyorum saçlarıma mı asmalıyım adını barındıran harfleri
Kaldırım taşlarına mı kazımalıyım,
Bir sokak çocuğuna mı bağışlamalıyım?
Söylesene be adam !
Beynimin çıkmaz sapaklarına kilitleyip
Yerin yedi kat dibine mi atmalıyım yoksa ?


Göz?bebeklerin sızıyor yine asırlık köklerime
Yapraklarımı çürütüyorsun !
Gidiyorsun sonra
Ölmüyorum ama?
Ah hala anlamıyor musun,
Hiçbir umut yeşermeden kurumuyor işte
Hiçbir ben
Vazgeçemiyor senin hiçbir gülüşünden !



Ah? Kimse bilmiyor
Biz,
Tek bir tohumu bile yaşatamayacak kadar kuruyduk aslında.
Çünkü yağmur
Bizi kandırmaya yetecek kadar
Islak olamadı hiçbir zaman !