kuyu

Kuyu züleyha yusuf'a seslenir; âh benim! âh benim! ey adim adiyla yazilacak olan. sularima dokulen karanlik, yoklarimi orten aydinlik tezatlarim benim, benim tekrirlerim ama muhabbetinden asla rücu etmedigim gun gectikce cogalan benzetmelerim sozcuklerim, lugatim, lisan hacmince vasifladigim...

Kuyu Sen keşfedilmemiş bir coğrafyada Kat kat sırlar arasında gizli ‘Ses’sin ve ‘sus’sun ‘Var’lığını saklayan bir ‘yok’sun Kendi kalabalığında tenha Ya Yusuf, ya kuyusun İçimde üşüten bir sancı, Yüzüme yansıyan gölgesi; hüzün… Fakat nedir eksik olan… Bu kadar har, hangi ateşte var O yaktı...