malatyalı
Aktif Üyemiz
Söyle Cenazeme gelirmisin
Biliyorum, hiç beklemiyordun bu daveti.
Birden geliverdi değil mi?
“Daha dün konuşmuştuk ama...” diyorsun. “Ama nasıl olur!”lar çekip çekiştiriyor iki yakanı.
“Hiç beklenmedik bir ölüm!” “Vakitsiz” “Erken!” “Sürpriz!”
İşine ara vereceksin bugün...Neşeni kacirdim biliyorum
Kocaman bir pürüz olup çıkıverdim karşına. Hızını kestim hayatının.
Dahası üzerine alındın Vay be
“Ölüm bize de yaklaşırmış/yakışırmış” dedin. “Ölmesi kanıksanmış, ölünesi bir yaştayız artık.”
Ölmüş olmasına sasırılmayan bir adamım
“Rahmetli...” sıfatını ismimin üzerine yumuşak bir şal gibi atıvereceksin.
İki yakasında da eksiğim İstanbul’un.
Bir baksana ne değişti dünyada ben öldüm diye köprüde trafik akıyor
Vapurların hiçbiri beklemiyor beni iskelede. Ben öldüm diye şeritleri eksilmedi otoyolların.
Hayret! Ben öldüm bu defa... Şimdiye kadar hep başkalarıydı ölen.
Gitsen de bir gitmesen de farketmez , bir cenaze olurdu camilerin birinin avlusunda
Belki Bir kalabalık cıkagelirdi önüme ölen biri cıkar bu sehirde diye hergün kanıtsadıgım
Adını bile sormaya zahmet etmediğim eksiklenin kim olduğunu aldırış etmediğim gitti diye üzülmedigim birinin cenazesi iste
aynı manzara aynı tabut aynı üzgün yüzler aynı günes gözlükler sıradan bir cenaze yani ama güzelim;
Seni bilmem ama ben bu cenazeye mutlaka gitmeliyim. Ayıp olur, çok ayıp... Davetlilerin yüzüne bakamam sonra. Dediği gibi şairin,
bir musallâlık saltanatım bu benim.
Başroldeyim. Toprağa konulacak adam rolü benim.
Ardından ağlanılacak adamı ben oynayacağım.
Hiç itirazsız karanlığa uzanmak bana düştü bu defa.
Üzerine toprak atılan adam...
Bir Toprak yıgını altında yüzü erimeye bırakılan adam...
Hüzünlerin münasebetsiz müsebbibi olacak adamı...
Ayakkabısı kendisini beklerken bağları çözülecek adam...
Elbiseleri evden çıkarılacak adam... Ben oynayacağım.
Yatağı soğuk kalacak adam...
Akşam eve dönmeyecek adam...
eve dönmesi beklenmeyecek adam
Sofrada yeri olmayacak adam...
Adı telefon rehberinden silinecek adam...
Şehrin dudaklarından yarım ağız çıkmış bir hece gibi önemsizleşecek adam....
Sevinçlerin ortasına en fazla bir hıçkırık gibi sokulsa bile hatıraların evinden kapı dısı edilecek adam... Resmine bakıp bakıp da ağlanacak (yoksa ağlanılmayacak mı?) adam...
“Adı neydi... Hani..!” diye yokluğu kanıksanacak adamı... Soluk bir resimde mahzun bir tebessümün ardında aşklarını saklayan, susturan adamı... Ben oynuyorum bugün...
Sahnedeyim.
Cenazeme gelirmisin
Beklerim.
En öndeki olmalısın ayakta duranların. En dik duranı.
[SES]http://www.ilahimerkezi.com/imc/2462.mp3[/SES]
