Muhtazaf | M.Salih AYDIN
Diyorlarki herşey zamanla geçer.
Herşey zamanla geçiyor zannediyoruz ve zannediyordum.
Ama aslında hiçbir şey geçmiyor.
Zamanla olaylar kabuk bağlasada yüreğimdeki yara, biri dokunduğunda yine acıyor!
Susturun içimdeki susmayan bizi.
Susturun dayanılmaz acılarımızı.
Silin gözlerimdeki akan yaşları.
Uzaklara bakıyorum nemli gözlerimle.
Hatıralarıma vatanımın sokaklarında nasıl oynadığım aklıma geliyor.
Dalıp gidiyorum.
Zil sesine irkilerek hayallerimden ayrılıyorum.
Daha Sonra yeniden dalıyorum ve dedemin dor atı aklıma geliyor.
Umudlarımı verdiğim o ıssız sokaklar geliyor, gözlerimin önüne.
Sonra aklıma!
Her izine gittiğimde herşeyin bozulduğunu görerek nasılda üzülüyorum.
Sonra köylerdeki geçirdiğim o güzel günleri hatırlıyorum.
Gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor.
Ve düşünmeyi bırakarak kendi kendime mırıldanıyorum:
-Beynimizi bile işgal etmişler.
-Düşünemiyoruz yani düşünmeyi bile beceremiyoruz.
Kimse derdini bilmesin istiyorsunuz.
Ama velakin içinizdeki acılar, sizden zorla alınanlar sizi rahat bırakmıyor.
Benim derdim, benim kardeşlerim, benim vatanım, benim davam, benim düşüncem.
Geriye ne kaldı diye arkama bakıyorum ve önüme bakıyorum.
Adaplarımdan, sahip olduklarımdan gördüklerimden birşey kalmamış.
Evet zamanla kabuk bağlasada yüreğimdeki yara, biri dokunduğunda yine acıyor.........
Hemde nasıl ağlatırcasına.....
M.S.A..
Herşey zamanla geçiyor zannediyoruz ve zannediyordum.
Ama aslında hiçbir şey geçmiyor.
Zamanla olaylar kabuk bağlasada yüreğimdeki yara, biri dokunduğunda yine acıyor!
Susturun içimdeki susmayan bizi.
Susturun dayanılmaz acılarımızı.
Silin gözlerimdeki akan yaşları.
Uzaklara bakıyorum nemli gözlerimle.
Hatıralarıma vatanımın sokaklarında nasıl oynadığım aklıma geliyor.
Dalıp gidiyorum.
Zil sesine irkilerek hayallerimden ayrılıyorum.
Daha Sonra yeniden dalıyorum ve dedemin dor atı aklıma geliyor.
Umudlarımı verdiğim o ıssız sokaklar geliyor, gözlerimin önüne.
Sonra aklıma!
Her izine gittiğimde herşeyin bozulduğunu görerek nasılda üzülüyorum.
Sonra köylerdeki geçirdiğim o güzel günleri hatırlıyorum.
Gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor.
Ve düşünmeyi bırakarak kendi kendime mırıldanıyorum:
-Beynimizi bile işgal etmişler.
-Düşünemiyoruz yani düşünmeyi bile beceremiyoruz.
Kimse derdini bilmesin istiyorsunuz.
Ama velakin içinizdeki acılar, sizden zorla alınanlar sizi rahat bırakmıyor.
Benim derdim, benim kardeşlerim, benim vatanım, benim davam, benim düşüncem.
Geriye ne kaldı diye arkama bakıyorum ve önüme bakıyorum.
Adaplarımdan, sahip olduklarımdan gördüklerimden birşey kalmamış.
Evet zamanla kabuk bağlasada yüreğimdeki yara, biri dokunduğunda yine acıyor.........
Hemde nasıl ağlatırcasına.....
M.S.A..
Moderatör tarafında düzenlendi: