MUHTAZAF Küçücük gözleri vardı!

Küçücük gözleri vardı!

Küçücük gözleri, elleri, yüzü ile, ne kadar sevilmişti aile de.
Hergün onu sevmek için, sıraya giriyordu, ailenin büyükleri.
Fakat birgün bomba sesleri ile sarsılan şehirlerinde çığlıklar başlamıştı.
Artık, bu ateş bütün sevdiklerini bir, bir elinden almaya başlamıştı.

Artık!

Yıkıldı viran oldu yuvaları, onunda küçücük hayalleri vardı.
Yüreğindeki sevgileri, hiç uğruna nasılda yıkmışlardı.
Bütün o güzel hayalleri bir, bir yıkılıp gitti.
Ufukta en güzel aydınlık günleri vardı, karartıp zindan ettiler.
Sıcacık bedenler kaskatı kesildi adeta.
Ve vicdan, evet insanoğlunun en kıymetli sahip olduğu duygu.

Vicdan!

Vicdan bile uğramaz oldu o zalimlerin semtine.
Etrafta öyle bir çığlıklar atılıyorduki; kulakları patlatırcasına.
Nerde duyan ne kulak vardı, ne yardıma gelen.
Yok, yok sanki nefes alan her yaşam ölmüştü.
Heyhat diye çığlık atası geliyor insanın.
Çıkarlar insan kıymetini aştı.

Yine yuvalarda ağıtlar ve çocuk sesleri, evet nasıl da yürekleri parçalarken, çaresizler.
Kimin himayesine girsinler, ALLAH’tan başka.
Kendi devletim dediği devleti satmış, satılmış, ısmarlama bombalar gökyüzünden yağıyor adeta.
Lakin zalimler ebedi olmaz, zulümde biter birgün.
Rabbim’in verdiği mühlet biter.

Fakat kaybeden sadece zalimler olmaz.
Yanında bu olanları seyreden, yardım eden, banane diyen de yanar.
Yüreği sızlamıyorsa bir insanın o yürek insan yüreği değildir.
Küçücük gözleri ile pencereden bakıyordu.

Uçan kuşlara seyre dalmıştı, onların hareketli hallerine dalıp gitmişti.
O anda kuşlar sağa sola süratle kaçıp, uçup gitmişlerdi.
Ne olduysa oldu, büyük bir patlama olmuş.
Oturdukları ev hepsinin mezarları olmuştu.

O küçük gözlerin sahibi hariç.
O küçücük gözlerin sahibini yaralı çıkarmışlar, acilen ameliyat etmişlerdi. Gözlerini açar açmaz, gözlerinin önünden olan olaylar geçmiş, gözyaşları yanaklarından süzülürken, doktora soruyordu suçumuz ne?
Niçin bizi öldürüyorlar?

Babam, annem, kardeşlerim ne oldu?
Söyle amca, söyle!
Ama o zalimler uslu durmuyordu.
Her iki, üç güne bombalayıp çekip gidiyordu.

Kendi yurdu olmadığı halde, suçsuz insanlara bomba yağdırıyordu.
Fakat o küçük yüreklerden her an ALLAH’a iltica, bu yapılan zulme ihanete karşı, ise onların duaları vardı.
Dünyanın hangi köşesinde olursa olsun.
Hep o küçük sevimli çocuklar mağdur oluyordu nedense.

Hep zalimlerin ateşi onlara karşı idi tarih boyunca.
Ölümsüz zannettiler fakat hepsi ölüme yenilip gittiler.
Gözyaşlarını akıttılar, mazlumların ama silmediler.
Zalimler azdıkça Firavunlaştılar, Nemrutlaştılar.

Her Firavuna bir Musa, (A.S.) her Nemruda bir İbrahim (A.S.) olduğunu unuttular.
Ebu Cehile karşı bir Muhammed (S.A.V.) olduğu gibi.

Heyhat!

Görevini yapamamıştı din kardeşleri.

Ve!

O küçük gözlerin sahibi bir bomba saldırısı ile hayata veda etmişti.
Dünya ne zalimlere kalacak, ne banane diyen duygusuzlara.
Bütün bu olan olaylara yer ve gök şahid olacak.


Allah’a emanet olun.

Selam ve dua ile.
M.S.A.