ceylannur
Yeni Üyemiz
Rahmet hep yukarıdan aşağı doğru y/ağar...
Rahmeti aşağı doğru çeken şey ormanlardır. Yani bir araya gele/bile/n
ağaçlar.
Meselâ yağmur ormanları vardır Afrika'da. Hep yağmur yağar buraya.
Nasıl bir manzara olduğunu hayal edebiliriz. Öyle güzel, öyle hoş ki bu
manzara.
Yağmur yağarken gök kapılarının bir anda açıldığını hissederiz.
Sonra etrafa yayılan eşsiz toprak kokusu..Bir nefeste içinize çekersiniz
göklerden yere inen bu rahmeti.
Uzaklar yakın, yakınlar daha bir yakın olur.
Rahmetle birlikte sanki Rabb'imizin nûru dolar kalbimize.
Aldığımız nefesi hiç vermek istemeyiz, versek bir daha o kokuyu hiç duyamayacağız zannederiz.
Ama yanılıyoruzdur. Çünkü aynı güzel kokuyu, aynı tazelikte hep ama hep
alırız. Rabb-i Rahim yine verir bize cömertçe.
Eğer ağaç bir başına olsaydı, rahmeti celbedemeyecekti, yağmur yağmayacaktı üzerine.
Ne zaman ki diğer ağaçlarla bir araya gelip "orman" oluşturdu, işte
o zaman rahmet yağdı üzerine sağanak sağanak.
Biz insanlar da böyle değil miyiz? "Ben" iken değil de "biz" iken bir anlam ifade ediyor ve Allah'ın rahmetini celbediyoruz.
Neden? Çünkü "ben"de benlik izi var, ene var; "biz"de ise cemaat ruhu var,,
Allah'ın "biz"i var. O bile kendisinden söz ederken "Ben" demiyor "Biz"diyor. Adet bize cemaat olmamızı öğütlüyor, kulağımıza müşfikâne fısıldıyor nasıl olmamız gerektiğini usulca.
Rabb'imiz bizi aşağı olan dünyada bir başımıza bırakıp yokluğa terk
etmiyor.
Kendisi de yanımıza geliyor, kalbimize hulûl ediyor.
Bizi muhatap alıyor, önemsiyor. "Yere göğe sığmam, mü'min kullarımın kalbine sığarım." buyuruyor.
Rahman, rahmet olup yukarıdan aşağı tecelli ediyor. Bizim için, bizim hatırımızı saydığı için, bizi her şeyden çok sevdiği için.
Ey Rabb'im! Bizi bu aşağılık dünyada bıraksaydın bir başımıza, biz ne
yapardık. Sen bize yönelmeseydin, biz kime dönerdik şu kara yüzümüzü yalan dünyada.
Bize rahmetle b/akmasaydın, ya biz kime b/akardık Kabe'nin
karasından başka. Zâtındır bize en güzel hediye; zira muhtacız böyle bir
tecelli ve teselliye...
Var mıyız o halde rahmetin sağanak sağanak yağdığı bir ümmet olmaya?
Senai Demirci
Rahmeti aşağı doğru çeken şey ormanlardır. Yani bir araya gele/bile/n
ağaçlar.
Meselâ yağmur ormanları vardır Afrika'da. Hep yağmur yağar buraya.
Nasıl bir manzara olduğunu hayal edebiliriz. Öyle güzel, öyle hoş ki bu
manzara.
Yağmur yağarken gök kapılarının bir anda açıldığını hissederiz.
Sonra etrafa yayılan eşsiz toprak kokusu..Bir nefeste içinize çekersiniz
göklerden yere inen bu rahmeti.
Uzaklar yakın, yakınlar daha bir yakın olur.
Rahmetle birlikte sanki Rabb'imizin nûru dolar kalbimize.
Aldığımız nefesi hiç vermek istemeyiz, versek bir daha o kokuyu hiç duyamayacağız zannederiz.
Ama yanılıyoruzdur. Çünkü aynı güzel kokuyu, aynı tazelikte hep ama hep
alırız. Rabb-i Rahim yine verir bize cömertçe.
Eğer ağaç bir başına olsaydı, rahmeti celbedemeyecekti, yağmur yağmayacaktı üzerine.
Ne zaman ki diğer ağaçlarla bir araya gelip "orman" oluşturdu, işte
o zaman rahmet yağdı üzerine sağanak sağanak.
Biz insanlar da böyle değil miyiz? "Ben" iken değil de "biz" iken bir anlam ifade ediyor ve Allah'ın rahmetini celbediyoruz.
Neden? Çünkü "ben"de benlik izi var, ene var; "biz"de ise cemaat ruhu var,,
Allah'ın "biz"i var. O bile kendisinden söz ederken "Ben" demiyor "Biz"diyor. Adet bize cemaat olmamızı öğütlüyor, kulağımıza müşfikâne fısıldıyor nasıl olmamız gerektiğini usulca.
Rabb'imiz bizi aşağı olan dünyada bir başımıza bırakıp yokluğa terk
etmiyor.
Kendisi de yanımıza geliyor, kalbimize hulûl ediyor.
Bizi muhatap alıyor, önemsiyor. "Yere göğe sığmam, mü'min kullarımın kalbine sığarım." buyuruyor.
Rahman, rahmet olup yukarıdan aşağı tecelli ediyor. Bizim için, bizim hatırımızı saydığı için, bizi her şeyden çok sevdiği için.
Ey Rabb'im! Bizi bu aşağılık dünyada bıraksaydın bir başımıza, biz ne
yapardık. Sen bize yönelmeseydin, biz kime dönerdik şu kara yüzümüzü yalan dünyada.
Bize rahmetle b/akmasaydın, ya biz kime b/akardık Kabe'nin
karasından başka. Zâtındır bize en güzel hediye; zira muhtacız böyle bir
tecelli ve teselliye...
Var mıyız o halde rahmetin sağanak sağanak yağdığı bir ümmet olmaya?
Senai Demirci
