anarken

Ne vakit bir aşkla yanacaktır bu ruhum! Ne kadar gözyaşı döksem Hıçkırıklarım hiç dinmeden, burukluğumu dile getirsem Bilmeden ve anlamadan, hiç farkını anlamadan, inandığımı söylesem Kim ne yapıyorsa, mukallit olmak nefsimi ikna ediyorsa, aklım ve iradem kuraksa Her vakit...

Her nasılsa içimin kabarbasına Ruhumun hicranının bir nebze olsun durmasına Hüzün yumağımın şahit olduğum zaman da dağılmasına Ümmet-i muhammet ve vahdet adına hasredilen himmet gözlerimi yaşarttı Bilmem ki şimdi ne söylkesem Harap olan gençliğin geleceklerinin hesabını nefeslensem Mütemadiyen...

Mademki Seni hiç göremeden Nefesinin kudretinde ömür tüketmeden Gıyabında Mütemadiyen serinlerken Hasretinle yaprakları okşayarak giderken Gülün Renginde dikeniyle Gözyaşlarımın hengâmesinde seyrederken Kuşlara Aşiyandan anlatırken Muhabbetin girdabında kuraklığı yaşarken Seni Vicdanımla...

Bugün Gökyüzü çok efkârlı Bulutlar ardı sıra güneşi perdeliyorlardı Ve nazar Eğlediğim tüm çiçekler Bir mahzunluk içindeydi, her nedense Birden İçim karardı, uzaklaştım Pencerenin kenarından ve hemen Atmosfer Parkının genel durumunu Merak içinde teneffüs ediyordum Sukut içinde...