Şahseven Türkleri

Milli bir boy olmaktan ziyade devlet idaresince siyasi bir terim olarak kullanılmıştır. Şah İsmail’in Anadolu Oğuzlarından etrafında toplayarak Azerbaycana getirdiği Kızılbaşlar arasından Şah I. Abbas güvendiği bazı aileleri seçerek “Şahseven” adıyla yeni bir boy oluşturmuştur.

Yani aslında bu boy, İran tahtının geçtiğimiz asırlardaki muhafız alayı görünümündedirler. Bu yüzden imtiyazlı muamele görmüşlerdir.

Yerleştikleri ve yaşadıkları saha güneyde Savalan dağları etekleri, batıda Karasu ırmağı boylarına dayanan, Güney Azerbaycanının kuzeydoğu bölgesidir. Göçebe bir yaşam sürerek sürü beslemekle geçinirler, bu yüzden kışın Mugan bozkırına inerler. Yazları Savalan, Karadağ ve Talış dağları eteklerine çıkarlar. Şahseven boylarından bazıları Zencan ve Save bölgesindeki Kızıl-Üzen ırmağı kıyılarına serpilmişlerdir. Azerbaycan Türkçesi ile konuşurlar, nüfusları 600.000 civarındadır. 1925 yılında zorunlu iskâna tâbi tutuldularsa da çok geçmeden isyan etmişlerdir. Devrimden sonra ise Şahseven adı “Elseven” olarak değiştirilmiştir.

1900’lü yıllarda Şahseven Türkmen boyları: Hacıhacelu, Giyiklu, Gacabeylu, İsabeylu, Alorlu, Polatlu, Yurtcu idi. Şahseven Türkmenlerinde sosyal yapı; el, tayfa, tire (göbek), oba ve ev şeklindedir. Şahsevenlerin bugünkü boyları arasında Karaabbaslı, İsalu, Kocabeylu, Alibabalı, Rızabeylu, Şahalibeylu, Balabeylu, Mustaahıbeyli, Saruhanbeylu, Geyiklu, Caferlu, Hacıhanlı sayılabilir.