Unutmak ne dipsiz bir seydir ki unutanlara unuttuklarını bile unutturuyor..
Unutulmak ne acı bir seydir ki unutulanin unutulusuna aglayisini kimse hatirlamiyor.
Unutustan cikarildik her birimiz yüzümüz gün yüzüne degeli tenimiz günese eriseli beri
Unutulmaktan alindik unutmaktan sakindikHatiri sayilir olduk ne var ki
Unutmak yasamak kadar elimizin altindave unutulmak ölüm kadar yanibasimizda..
Ölüm bizi geldigimiz yere nisyana götürüyor tekrar...Ölüm unutuslara gömüyor yüzümüzü
Tenimizi tanidiklarimiza yabanci kiliyoryasarken ölümü anmiyoruz o yüzden
Yasarken ölümle aramiza sahte uzaklar koyuyoruz unutulmak korkusu bu
En cok unutulacagimizi unutuyoruz ve ve herkesin unuttugu anlarda
Hatırlanmaya deger olmadigimiz zamanlarda hatirimizi tek sayanin yaradanimiz oldugunu cabucak unutuyoruz....
Sen ki hic unutmadin ve hic unutmazsin bizi bize senin zikrini unutturma Rabbim.......
Hatırlaki toprak ayaginin altindan cekiliyor ellerin son defa dokunuyor güle ve güne
Gözlerinin karasi son kareyi aliyor isiktan ve karanliga hazirlaniyorsun. Gözkapaklarinin kapanisi seni bir dağın ardına götürecek. Unutmaya ve unutulmaya hazirlaniyorsun. Varligin incecik dudaklarda bir kuru söze dönüsecek O dudaklardan insan sicagini tadamiyacaksin mesela...
Hatiran bir tastan ve hüzün renkli bir topraktan ibaret kalacak....
Kahkalar seni yanliz birakacak...
Mutluluklar seni hesaba katmadan tamam olacak .Sana arkalarini dönecekler........
Dönüp yüzüne bakmiyacaklar senin kokun uzaklarin kokusu olacak...
Tenin topragin sogugunu tadacak..
Ve gelecek ölüm.
Gözleri gözlerin olacak!
Hatırlaki yarınki gün seni taze bir toprak yigininin altinda bulacak..
Bir gün saatinin akrebi senin uzanamadığın anlara dogru dönecek..
Sen olmiyacaksin
ve kolundaki saat sensiz zamanlari tirmaniyor olacak...
Sulamayi unuttugun cicegin bile senden sonra solacak.
Yüzüne gün isigi vurmayacak ...
Hayatinin ebedi rengini dar ve sessiz bir boslukta bulacasin..
Ya küle dönecek ya güle dönüşeceksin...
Yarinsiz ve sonsuz bir günün yanaginda incecik bir gamze olup kristalleseceksin...
Yüzün solacak ellerin hiç bir yere varmayacak parmaklarin hic bir şey göstermeyecek...
Ve ayaklarinin altinda hep bosluk kalacak..
Unutmaki simdi toprak ayaginin altindan cekiliyor
Yürüdükceince bir hesap cizgisine cekiliyorsun..
Unutmaki elinle ölüme dokunuyorsun.
Elinle ölümü dokuyorsun.
Hatırlaki gözlerin ölüme bakiyor gözlerin bir cesedi alacakaranliga tasiyor..
Hatırla o zamaniki sen boz topraklar altinda derin unutuslarda eriyorsun.
En son kaleminin karanlik izi kalıyor soguk sayfalarda.
Ve sözlerin kırık dökük hatiralara dönüşüyor
Solgun bir gül gibi elden ele dudaktan dudaga dolasiyor.
Hatirla hatırlaki sen sözleri genc kalpleri taze asklara tasiyan ölü bir sairsin ...
Hatirlaki sen masum ve sonsuz bakisli gözlerin kapi aralarinda bekledigi bir babasın..
Baba cigliklarini sana eristiremiyor oglun
Elinin sicagi özlenen sevgilisin sen .
Hatirla hatırlaki iki rakam arasinda cizilmis egreti bir cizgiye indirgenmissin..
Mezar tasin unutuldu ve hatta mezar tasin bile seni unuttu diye ve hep baskalari var disarida Hep yabancilar geziyor yıkık mezar taslari arasinda...
Kimsenin tanidigi degilsin artık kimsenin özledigi degilsin...
Kimsenin beklediği degilsin kimsenin ardi sira gözyasi döktügü degilsin kimsenin ölüsüde degilsin....
Tipki simdi oldugu gibi oysa sen ve son ne kadarda uzak görünüyordunuz birbirinize...
Senai Demirci..
