MustafaCİLASUN
Özel Üye
Nice gönlün umutları tohumken
Nefesin müddetinde tevdi
Edilenle bizzat sorumluyken
Hak ve hakikat adına gerekçeli
Ve vadeli mühletken aldırmazlık niye
Şayet utanmak edepse, ar aşkın ikliminde
Umutları yıkayan sadelikse ölüm bize
Vakıadır sabırla direniş letafeti
Kul ruhi serencamında
Bunun suhuletiyle aşkı dilemeli
Bir hedefin mükellefiyeti yıldırmamalı
Ve asla hali solgunlaştırmamalı
Bahtın toprağına ekilen niyetler muhabbetle
Aşkın umudu olmalı vuslatı anlamalı
Şayet o ezalar bir lanet içinse
Derdi halk eden bilinmedikçe
Ve hatta akıl ötelendikçe
Kalp insanın sıratı müstakimi
Bulmasına kifayet etmez bile, ecir nafile
Hesap akıl içindedir, vuslat idrakin
Güzelliğinde erktir,
Lakin edep ihsanla güzeldir
Beklemek ve aşkı nefeslenmek
Vaktin insicamında gerekçedir,
Kudret sahibiyle ahenktir
Her muvazenesiz nefes şirrettir
Zira hesabi olmak azamet içinde şevktir
Nitelik niye zevkle örtüşendir, kültür
Bir örfü ananedir ve etiktir insan için haslettir
La derken neyi reddediyorsun
İlla’yı nefeslenirken kalbin
Sahibini aşkla tasdik ediyorsun
Ve illaki gülü anıyorsun ve ötelerin
Serinliğinde umutlarla buluşuyorsun
Dirilmek için ruhun tevdi edildiğini biliyorsun,
Bizzat nefsinle bedelleşip gidiyorsun
Peki, neyi bekliyorsun vakitte
Edebin rengârenk güzelliğinde
Ve resmedilen urba bedende
Ölüm vuslat için neyin tınısında
Anlamlaşan hakikatse sen imtina etme
Yaşa ki hayatı hakkıyla anla, mavera
Hedefinden asla sapma, korkuyu da hiç anma
Nice aşklar zevkin idrakindedir
Bu anlamda kalbi soluklar
Sessizliğin meşkinde bir umuttur
Sevdalanmak yanmanın ilk tadımı
Ve hasret muhabbetin yegâne tanımıdır
Hani “haydan geldi, huya gitti” tabiri vardır
Ve fakat ne kadar anlaşıldığı muğlâktır
Oysa o idrak adına bir şahittir
Geldiğin yer belliyse,
Göçeceğin erdemde illaki bir keyfiyettir
Neden göçmeler bir hicranı demdir
Ve hüzünle iç içedir muhabbet nerdedir
Ve teslimiyet bu zaman lâfzîdir, ruh
Zaten kendi âleminde bir hazinedir, öyle bilinir
Beklemek hırstan arî sabırdır
Kalbin sesiyle nefeslenmek,
Hikmetin baharında illa umuttur
Nedamet aklı durdurur, asabiyet
Arızilik olur işte bu vakit aşk nefsi tanımlanır
Ölüm o zaman gerçek anlamından soyutlanır
Ve bir kahır olarak ruha azabı hatırlatır
Peki, öyleyse kim kimi kandırır
Hani hesabi olmak ve aklı
Vicdanın sultasında aklamak sanattı
Marifet niye vardı, vasıf insan için kul
Olabilmekte ancak hakiki aşkla bir farktı
Ve vuslatı bu anlamda anmak, mukadderat için
Sadakati kuşanmak fazilete sığınaktı
Mustafa CİLASUN
