SözDüŞü
Banned
Bizler cennetin çocuklarıydık.Sonbaharın rüzgarlarına savurduğumuz hüzünlü yüreklerin sahibiydik.Belki buğuluydu gözlerimiz , yenilmişliğin en acısını taşıyordu yüreklerimiz.Söyleyemediklerimiz söylediklerimizden daha fazlaydı sanki, titrekti ellerimiz ,belki boğuk çıkıyordu sesimiz ama asla çaresiz değildik çünkü cennetin çocuklarıydık biz.
Gecenin siyahında yoğrulmuştu benliğimiz , güldüğümüz nadir görülmüştü ,mutluluğu bir demet gülde aramıştık her daim .Yeryüzü denen mescitte bir cemaattik tek başımıza.Yazdığımız şiirlerde kanardı yaralarımız ,gözyaşlarımız hep içimize akardı .Ağlayan bir çocuğun hıçkırıklarında bulurduk kendimizi ,kimi zaman dostların gamlı meclislerinin havasını solurduk.Vefa en güzel yanımızdı ,ihanet hiç uğramamıştı semtimize.
Sevgilinin yolunu gözlerdik aynı köşe başında.Bir gülün dikeniyle solardı ruhumuz.Belki söyleyemezdik içimizdekileri ,kimi zaman ürker ,kimi zaman korkardık .Yaktığımız şiirlerden çıkardı gül kokusu.Minarelerin gölgesinde serinlerdi ruhumuz , güneş tutulmasınıı içimizde yaşardık.Kimse bilmezdi derdimizi .Mona Roza dan kaldırmlara uzanan bir çizgiydi yaşamak.Sokak lambalarının anlatııklarını anlamaktı meziyetimiz.
İstasyonlara kazıdığımız adların sayısı yoktu belki , her tren gidişinde dolardı gözlerimiz .Nedense cenneti görmedik bu dünyada ama cennetin çocuklarıydık biz .Her hazanda buz keserdi ellerimiz ,çare değildi eldivenler üşümelere .Ancak ateşle yanan bağrımızda ısıtırdık ellerimizi.Isınmayı öğrenemedik bir türlü ,nedendir hep yanmak düştü payımıza.
Zaman dedik çaresizliğimize , hep mesafeler engeldi bize.Her şeyin bir bedeli olduğu gibi yaşmanın da bir bedeli vardı .Ya cennet ya cehennemdi sonumuz.Hiç görmesek de ,hak etmesek de bizler cennetin çocuklarıydık.İçimizdeydi cennet ,baharı olmayan ,terkedilmiş coğrafyaların adıydı belki.Kirliydi ellerimiz cennette yıkayacaktık onları ,evimiz bizi bekliyordu.Çünkü biz cennetin çocuklarıydık.
M.AKİF BALTACI
