ceylannur
Yeni Üyemiz
Şimdi Bu Sevdanın Neresinden Tutmalı?
Ben hülya kervanında bir leyli hüzünle çöle düşmüş bir mecnun türküsüyüm.
Elimde nurdan bir asa,
Yanıp da sönmeyen bu yürek, sonsuz bir mavilikte ışıyor yalnızların göğüne,
Yıldızları ben olmuşum bu göğün, hüzünleri sen olmuşsun…
Uzaklığını ve hüznünü seviyorum bu kentin…Bütün mavileri serpiştirip durmuşlar göğüne… fakat bir şeyler eksik…
Kalbimin görkemini haykıracağım, yeniden ağlayarak tutunacağım, ve uçarı kitaplar okuyup haykıracağım varlığın…
Şimdi bu yarım kalmış şiir nasıl tamamlanacak, tam açmışken menekşe, tam da kokuyorken gül?
Ey bukleli saçlarında şairliğim ölen kız…
Harfi harfine çınlayan bu şehir hangi rüzgarın savurduğu kederi getirir bana ve söyle şimdi bu sevdanın neresinden tutmalı….?
Şimdi başımı yağmurun düşüşü gibi nereye yaslayayım, hangi kederlere sığınayım, nemrudun asiliğne mi yoksa hoyrat esen rüzgarına mı?
Burkulan yerlerime değiyor suskunluk, kaç elif miktarı uzaktasın, hangi harfine sığındın alfabenin?
Hüzün bir akarsu gibi akıyor şakaklarıma, hiçbir ucundan tutamıyorum hayatın…
Anlatsam da hiçbir şiire denk gelmiyor hazin sözcüklerim… Ey uzun gecelerimin aydınlık yüzü, rüzgarın saçlarımı başka türlü savurduğunu görüyorum artık…
biraz ürkek, biraz tenha… hüzünler biriktirdim mataramda… kalbimde malihulya mutsuzun biriyim işte…
Ben hep vakitsiz yaşadım …
vakitsiz ve gürültülü...
acıya nafaka ödedim bitmedi…
Şehir yok artık ah suskun aynalar…
Sen gerçeğin ezelinden ben hayalin ebedinden tutunduk hayata….
bu yüzden her sabah sana yaşamak bana ölmekler kaldı….
Leylalar hep yolda ,mecnunlar çölde kaldı..
Aşk içinde kaldım,
Ateş verin yakayım şu dağları
Belli ki gözlerin dağların ardında….
hikmet kızıl
Ben hülya kervanında bir leyli hüzünle çöle düşmüş bir mecnun türküsüyüm.
Elimde nurdan bir asa,
Yanıp da sönmeyen bu yürek, sonsuz bir mavilikte ışıyor yalnızların göğüne,
Yıldızları ben olmuşum bu göğün, hüzünleri sen olmuşsun…
Uzaklığını ve hüznünü seviyorum bu kentin…Bütün mavileri serpiştirip durmuşlar göğüne… fakat bir şeyler eksik…
Kalbimin görkemini haykıracağım, yeniden ağlayarak tutunacağım, ve uçarı kitaplar okuyup haykıracağım varlığın…
Şimdi bu yarım kalmış şiir nasıl tamamlanacak, tam açmışken menekşe, tam da kokuyorken gül?
Ey bukleli saçlarında şairliğim ölen kız…
Harfi harfine çınlayan bu şehir hangi rüzgarın savurduğu kederi getirir bana ve söyle şimdi bu sevdanın neresinden tutmalı….?
Şimdi başımı yağmurun düşüşü gibi nereye yaslayayım, hangi kederlere sığınayım, nemrudun asiliğne mi yoksa hoyrat esen rüzgarına mı?
Burkulan yerlerime değiyor suskunluk, kaç elif miktarı uzaktasın, hangi harfine sığındın alfabenin?
Hüzün bir akarsu gibi akıyor şakaklarıma, hiçbir ucundan tutamıyorum hayatın…
Anlatsam da hiçbir şiire denk gelmiyor hazin sözcüklerim… Ey uzun gecelerimin aydınlık yüzü, rüzgarın saçlarımı başka türlü savurduğunu görüyorum artık…
biraz ürkek, biraz tenha… hüzünler biriktirdim mataramda… kalbimde malihulya mutsuzun biriyim işte…
Ben hep vakitsiz yaşadım …
vakitsiz ve gürültülü...
acıya nafaka ödedim bitmedi…
Şehir yok artık ah suskun aynalar…
Sen gerçeğin ezelinden ben hayalin ebedinden tutunduk hayata….
bu yüzden her sabah sana yaşamak bana ölmekler kaldı….
Leylalar hep yolda ,mecnunlar çölde kaldı..
Aşk içinde kaldım,
Ateş verin yakayım şu dağları
Belli ki gözlerin dağların ardında….
hikmet kızıl
