Kayıp Medeniyetler: Lemurya, Mu, Atlantis ve Kur’an Perspektifi

Kayıp Medeniyetler: Lemurya, Mu, Atlantis ve Kur’an Perspektifi​

Tarih boyunca nice şehirler kuruldu, nice uygarlıklar yeryüzüne hükmetti. Fakat bazıları var ki, ne yazıtları tam olarak çözülebildi ne de toprakları kesin olarak bulunabildi. Adları efsaneleşti: Lemurya, Mu, Atlantis... Peki bu kayıp kıtaların İslam inancındaki yeri ne olabilir? Kur’an'da geçen geçmiş kavimlerin helakıyla bu anlatılar arasında bir bağ kurulabilir mi?



Kur’an, geçmiş ümmetlerin azgınlıkları ve inkârları sonucunda nasıl yerle bir edildiklerini anlatır. Âd kavmi, Semûd halkı, Lut’un kavmi… Tüm bu örneklerde ilahi azap, onların ihtişamla kurdukları şehirleri çorak vadilere çevirmiştir. Bazı İslam âlimleri bu kıssaların, bugün hâlâ yeri tartışılan bazı kayıp medeniyetlerle bağlantılı olabileceğini düşünür. Elbette bu doğrudan bir ilişki değil; ama Kur’an’daki “yerin altına gömülen şehirler” veya “üstlerinden gelen azapla yutulan toplumlar” ifadeleri, insanı Lemurya gibi efsanelere götürür.

Atlantis, Batı dünyasında bilinen en meşhur kayıp medeniyettir. Platon'un yazdıklarına göre Atlantis halkı zamanla kibirlenmiş, helake uğrayarak okyanusa gömülmüştür. İlginçtir ki, Kur’an'daki bazı kavimler de benzer şekilde hem teknik olarak ileri hem de ahlaken çökmüş topluluklar olarak anlatılır. Bu benzerlik, bazı İslam düşünürlerinin dikkatini çekmiştir.

Mu kıtası ise, özellikle Uzak Doğu geleneklerinde geçen ve Pasifik Okyanusu’nda yer aldığına inanılan dev bir medeniyettir. Bazı Türk düşünürler (özellikle 20. yüzyılda), Mu’yu insanlığın anavatanı olarak tanımlamış, onu Nuh Tufanı’ndan önceki ilk büyük kavimle ilişkilendirmiştir. Bu yorumlar, klasik İslam kaynaklarında birebir geçmese de, “önceki çağlar” ve tufan öncesi toplumlar” gibi ifadelerle dolaylı bağlar kurulmasına yol açmıştır.

Lemurya ise daha çok spiritüel çevrelerde anılan, mistik özellikler atfedilen bir kıtadır. Fakat bu kıta efsanesinin içinde geçen “ışık halkları”, “yeraltı medeniyetleri” ve zihinsel güçle inşa” gibi detaylar, Kur’an’da cinlerin Hz. Süleyman döneminde taş taşıdığı anlatısıyla tuhaf bir benzerlik taşır. Cinlerin insanlarla aynı dünyada ama farklı boyutta yaşadığı bilgisi, bu tür anlatıların yeniden yorumlanmasına neden olmuştur.

Kayıp medeniyetler efsane midir, yoksa geçmişte yaşamış ama izleri silinmiş gerçek toplumlar mı? Kur’an’da bu soruya verilecek doğrudan bir cevap yok. Ancak ibret dolu kıssalar, modern insanın dahi anlamakta zorlandığı bu anlatılarla derinden örtüşüyor olabilir. Çünkü Allah şöyle buyurur:

Kayıp Medeniyetlerin Sır Perdesi: Cinler, Tufan Öncesi Toplumlar ve Kadim Bilgelik​

Kur’an’da cinler; insan gibi irade sahibi, ancak gözle görülmeyen bir varlık olarak tanımlanır. Onlar da insanlar gibi ibadetle sorumludur ve tarih boyunca bazıları insanlarla temas kurmuştur. Hz. Süleyman döneminde cinlerin çalıştırıldığı, yapı inşa ettikleri ve hatta haber taşıdıkları anlatılır. Bu bilgi, kadim medeniyetlerin açıklanmasında sıradışı bir pencere açar.



Atlantis gibi bazı efsanevi medeniyetlerde, “dev taş blokların nasıl taşındığı”, doğaüstü bilgiye sahip rahip sınıflarının varlığı” gibi anlatılar vardır. Bu detaylar, bazı İslam âlimlerinin aklına Kur’an’da geçen cinlerin taş taşıması, bilgi getirmesi gibi olayları getirir. Bu varsayım elbette birebir doğrulanamaz, ancak sembolik bağlar kurulabilir.

Mu ve Lemurya anlatılarında da benzer şekilde, “ışığın çocukları”, “görünmeyen varlıklarla iletişim”, tufandan korunmuş yeraltı şehirleri” gibi ifadeler geçer. Anadolu halk anlatılarında geçen yer altı şehirleri, Kapadokya’daki tüneller, yeryüzüyle teması kesilmiş topluluklar, Lemurya ile paralel olarak yorumlanmıştır. Peki bu yeraltına çekilen halklar gerçekten var olmuş olabilir mi? Kur’an'daki sanki hiç yaşamamışlardı" ifadeleri, helak edilen toplumların izsiz yok oluşuna işaret ederken, bazı halk anlatıları bu halkların yeryüzünün altına saklandığını söyler.

Bir başka dikkat çekici nokta, tufan anlatılarıdır. Kur’an’da Nuh Tufanı büyük bir kırılma noktasıdır. Tufandan önceki toplulukların teknolojiye sahip olabileceği iddiaları, bazı İslam düşünürlerinin ilgisini çekmiştir. “Demiri işlediler, yüksek binalar yaptılar, ticaret merkezleri kurdular…” ifadeleri bu görüşü destekler. Atlantis ve Mu gibi tufanla yok olmuş medeniyetler, bu bağlamda birer ibret aynası gibidir.

Bazı mistik kaynaklar, bu medeniyetlerin bilgeliğinin sonraki nesillere cinler veya melek benzeri varlıklar tarafından aktarılmaya çalışıldığını iddia eder. Elbette bu tür ifadeler Kur’an’da yer almaz, ancak gayb bilgisine sahip olduklarını iddia edenler” uyarısıyla benzer inançlara karşı dikkat çekilir.

Öyleyse şu soru önemlidir: Kadim medeniyetlerin yok oluşu yalnızca bir doğal afet midir, yoksa ilahi bir cezanın yeryüzündeki yankısı mı? Ve bugünün insanı bu kıssalardan gerçekten bir ders alabiliyor mu?

Mu Kıtası, Türk Mitolojisi ve İslam'da İlk Medeniyet Anlayışı​

Yeryüzünde ilk medeniyetin nerede ve kimler tarafından kurulduğu, bin yıllardır insanoğlunun zihnini meşgul eden bir sorudur. Bu sorunun cevapları, kimi zaman kutsal kitaplarda, kimi zaman da mitolojik anlatılarda aranmıştır. Mu kıtası, işte bu arayışın en gizemli duraklarından biridir. Bazı görüşlere göre Pasifik Okyanusu’nun derinliklerinde yer aldığına inanılan bu kayıp kıta, aynı zamanda Türk mitolojisiyle ve hatta İslamî bakışla beklenmedik şekilde kesişir.



20. yüzyılda Türk düşünürler, özellikle Ziya Gökalp, Mustafa Kemal Atatürk ve sonrasında Osmanlı’dan kalma bazı tarihçiler, Mu kıtasının Türklerin anavatanı olabileceğini ileri sürmüştür. Bu düşünce, yalnızca tarihi değil, aynı zamanda manevî bir iddiadır: Türk milleti, ilk aklı, adaleti ve töreyi kuran topluluktur. Bu anlayış, Kur’an’da geçen tek ümmet” düşüncesiyle birleştiğinde, çok daha derin bir zemine oturur. Zira Kur’an, insanlığın başlangıcının tek bir nefisten (Âdem) yaratıldığını, sonra zamanla milletlere ayrıldığını bildirir. Dolayısıyla Mu, bu ilk birliğin fiziksel mekânı olabilir miydi?

Türk mitolojisinde geçen Ergenekon, Işık çocukları, bozkurt rehberliği ve yeraltı şehirleri gibi anlatılar, Mu kıtası efsanelerinde yer alan bilgilerle şaşırtıcı biçimde örtüşür. Bu semboller, bazen bir tufandan kaçışı, bazen büyük bir helaktan sonra yeniden doğuşu anlatır. Kur’an’da geçen “her helaktan sonra bir topluluğun yeniden diriltilmesi” temasıyla bu mitolojik anlatılar arasında sembolik bir uyum kurmak mümkündür.

İslam’da “ilk şehir” genellikle Hz. Âdem’in inşa ettiği yer olarak anlatılır. Hadislerde Mekke’nin ilk kurulduğu yer olduğu belirtilir. Ancak bazı tarihsel yorumlar, tufan öncesi insanların farklı bölgelerde şehirler kurmuş olabileceğini de ima eder. Bu bağlamda Mu kıtası, tufan öncesi ilk akıl ve bilgelik medeniyeti olarak yorumlanabilir.

Bir de cinler meselesi var ki bu anlatıyı tamamlayan en ilginç parçalardan biridir. Kur’an’a göre insanlar yaratılmadan önce cinler yeryüzünde yaşardı. Eğer Mu gibi kıtalar bu “önceki dönem”e aitse, orada cinlerle iç içe bir yaşam kurulmuş olabilir. Bu da Mu’nun yalnızca beşeri değil, metafizik bir miras taşıdığını düşündürür.

Cinler ve Atlantis Sonrası Dünyaya Etkileri​

Her medeniyetin bir yükselişi, bir de çöküşü vardır. Ama bazı medeniyetlerin çöküşü, yalnızca taş ve toprakla açıklanamayacak kadar derin izler bırakır. Atlantis bu yönüyle tarihin en çok tartışılan ve en gizemli topluluklarından biridir. Peki bu kıtanın yok oluşundan sonra kalan sırlar kime emanet edildi? İşte burada İslamî literatürdeki “cinler” devreye giriyor.



Kur’an’a göre cinler, insandan önce yaratılmış, ateşten varlıklar olup akıl sahibidirler. Onların da iman edenleri ve isyan edenleri vardır. Bu yönüyle onlar, sadece görünmeyen değil aynı zamanda sorumlu varlıklardır. Hz. Süleyman’ın emriyle çalışan cinler, büyük binalar, havuzlar ve hatta kaleler” inşa etmişlerdi. Atlantis gibi gelişmiş bir medeniyetin mimarisiyle cinlerin bu görevi arasında şaşırtıcı bir benzerlik bulunur.

Atlantis’in yıkılışı, bazı batı kaynaklarında ilahi bir ceza olarak anlatılır. Halk kibirlenmiş, kutsalları reddetmiş ve doğayla savaşmaya kalkmıştır. Kur’an’da da benzer şekilde, helak edilen kavimlerin büyük çoğunluğu yeryüzünde “azgınlık yapan, ölçüyü bozan” topluluklardır. İslam’da bu toplumların sonrasındaki bilgi mirasının ne olduğu tam belirtilmez; ama bazı İslam âlimleri, “cinlerin bu bilgiye ulaşıp koruduğu” yönünde yorumlar yapmıştır.

Eski dünya halklarının “gizli bilgelik”, “kayıp bilgiler”, “görünmeyen ustalar” gibi kavramları, cinler ve onların yeryüzündeki etkisine işaret eden semboller olabilir. Mesela bazı anlatılarda, Atlantis yıkıldıktan sonra kurtarılan bilgilerin Tibet’e, Mezopotamya’ya, hatta Anadolu’ya kadar ulaştığı iddia edilir. Bu sırların bazıları da “cinler vasıtasıyla geleceğe aktarıldı” şeklinde tasvir edilir.

Kur’an’da cinlerin gaybı bilemeyeceği açıkça belirtilir. Ancak geçmişi bilebilecekleri, tanık oldukları şeyleri aktarabilecekleri düşünülür. Bu bağlamda, Atlantis gibi bir medeniyetin çöküşüne tanıklık eden cinler, bu bilgilere hâlâ sahip olabilir mi?

Ve bu bilgi, bazılarının eline geçmiş olabilir mi?

Cinlerle uğraşan batıl gruplar, okült yapılar ve gizli ilim” iddiasında bulunan toplulukların tamamı, bu kayıp bilgiler üzerinden bir üstünlük kurmaya çalışmıştır. Oysa İslam’ın mesajı açıktır: Hakikat, yalnızca Allah’ın kitabında ve peygamberin sünnetindedir. Cinlerden bilgi almak, insanı doğruluk değil, sapkınlık vadisine götürür.

Fakat yine de şu gerçeği göz ardı edemeyiz: Yeryüzünün kadim devirlerinde, cinler insan hayatına çok daha açıktan müdahale edebiliyordu. Belki de Atlantis sonrası dönem, bu müdahalenin yavaşça sona erdiği bir çağın başlangıcıydı. Ve bugünün insanı, o devrin sırlarını hâlâ eski taşların, unutulmuş yazıların ve derin efsanelerin içinden çözmeye çalışıyor.

Sümerler, Babil ve Kur’an’da İsmi Anılmayan Medeniyetlerin Sırrı​

Her ne kadar Kur’an'da Ad, Semud, Medyen, Lut Kavmi gibi topluluklara açıkça yer verilse de, tarih sahnesinde önemli yer tutan bazı medeniyetler Kur’an’da doğrudan isimleriyle anılmaz. Sümerler, Babil, Asur ya da Hititler gibi kadim uygarlıklar bu gizemli gruplardandır. Ancak bu, onların mesajın dışında olduğu anlamına gelmez. Aksine, bazı yorumculara göre bu medeniyetlerin izleri, ayetlerin satır aralarında gizlenmiştir.

Sümerler, insanlık tarihinin en eski yazılı kayıtlarına sahip topluluk olarak bilinir. Zigguratlar inşa eden, yıldızları izleyen, yasalar koyan bu halk, gökten gelen tanrılardan söz eder. Bu tanrılar kimi zaman “ateşten varlıklar”, kimi zaman yıldızlarla konuşanlar” olarak anlatılır. Peki bu tanımlar aslında cinler olabilir mi? Kur’an’da cinlerin göğe çıkıp haber dinlemeye çalıştığı, ancak ateşli alevlerle kovalandığı açıkça anlatılır. Sümer tabletlerindeki “göğe tırmanan varlıklar” efsanesiyle bu anlatımın benzerliği dikkat çekicidir.

Babil ise Kur’an’da ismi geçen bir şehir olarak öne çıkar:



Bu ayette geçen Babil, yalnızca bir coğrafi yer değil, aynı zamanda “gizli bilgi”nin sınandığı bir merkez gibidir. Melek suretindeki Harut ve Marut’un insanlara sihri öğretmek için indirildiği bu şehir, bilginin ifsadı ile sınanmış bir yerdir. Bugün Babil büyüleri hâlâ okült çevrelerde anılır. Cinlerle yapılan anlaşmaların temeli işte bu karanlık dönemlere kadar uzanır.

Kur’an’da adı geçmeyen bir başka topluluk olan Asurlular ise zulmüyle tanınır. Her şeyden önce şiddet, güç ve tanrısal krallık fikri üzerine kuruludur. Kur’an, bu tür zorba kavimlerin sonunu şöyle anlatır:

“Onlar öyle kibirlenmişlerdi ki, kendilerini Allah’tan üstün gördüler. Biz de onları bir çığlıkla yerle bir ettik.” Bu ayetin kime karşı indiği tam bilinmese de, bazı müfessirler bu açıklamanın farklı medeniyetlere işaret edebileceğini söyler.

Ve Hititler… Kur’an’da doğrudan geçmez. Ancak “eski kavimler” anlatılarında taş evler yapan, dağları oyan topluluklar” tanımıyla örtüşür. Kapadokya’daki yeraltı şehirleri, büyük taş levhalarla kapatılan tüneller, Hititler ve onları izleyen halkların izlerini taşıyor olabilir. Bu şehirler bazen savaş için, bazen tufandan korunmak için kullanılmıştır. Peki ya bazılarına göre, bu yeraltı şehirleri cinlerin veya gaybî varlıkların insanlardan uzak tutulduğu özel mekânlar mıydı?

İslam’ın kadim medeniyetlere bakışı ibret yüklüdür. İsimleri geçse de geçmese de bu kavimler, dünyada adaletin veya zulmün temsilcileri olmuş, sonunda Allah’ın takdiriyle tarihten silinmişlerdir. Her birinin ardında kalan kalıntılar, bugün insanlık için sessiz bir uyarıdır. Betonların arasında kaybolan modern insan, bu taşların sesini hâlâ duyabilir mi?

Hz. İdris ve Yıldızlar – Kayıp İlimlerin İzinde​

Kur’an’da adı geçen ancak hakkında en az bilgi verilen peygamberlerden biri de Hz. İdris’tir. Onun hakkında çok az ayet vardır ama bu az bilgi bile onu tarihin en gizemli şahsiyetlerinden biri yapmaya yetmiştir. Zira Hz. İdris, yalnızca bir peygamber değil; aynı zamanda göklerle konuşan, yıldızları okuyabilen, kalemle yazıyı ilk kullanan kişi olarak anılır.

Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyrulur:



Bu “yüce mekân” ifadesi, müfessirler arasında çeşitli yorumlara neden olmuştur. Bazıları onun ölmeden göğe yükseldiğini, bazıları da manevi bir makamla yüceltildiğini söyler. Ancak kadim kaynaklarda Hz. İdris’in yıldız ilmiyle ilgilendiği, göğün katlarını bildiği ve hatta meleklerle görüştüğü anlatılır. Bu anlatılar, onu adeta bir “bilgelik peygamberi” haline getirir.

Bazı araştırmacılar Hz. İdris’i Antik Mısır’daki Hermes figürüyle özdeşleştirir. Yunan felsefesine geçen “Hermes Trismegistus” yani “üç kez bilge Hermes”, kimi kaynaklarda Hz. İdris’in başka bir adla batıya geçmiş hâli olarak yorumlanır. Bu kişi, hem yıldızları tanıyan bir gökbilimci, hem felsefenin babası, hem de “simya”nın kurucusu olarak gösterilir. Kur’an’da doğrudan bu bilgiler yer almasa da, onun yazı, terzilik, saat kullanımı gibi teknik alanlarda ilk öğretici olması, onu medeniyetin kurucu figürlerinden biri hâline getirir.

İlginç olan şu ki; tarihte Babil ve Mısır gibi medeniyetler, yıldızları gözlemlemeyi, gökyüzünü bölmeyi ve hatta tapınaklarını yıldızlara göre inşa etmeyi büyük ölçüde bu bilgilere dayandırmıştır. Hz. İdris’in bu ilimleri cinlerden değil, doğrudan Allah’tan aldığına inanılır. Bu yüzden onun öğretileri, saf, arı ve doğru olan bilgidir. Zamanla bu bilgi, tahrif edilmiş ve şeytanî niyetlerle kullanılmıştır. İşte büyü, falcılık ve astroloji bu saf bilginin yozlaşmış şekilleridir.

Hz. İdris’in yüzyıllar önce göğe yükseldiği anlatılırken, akıllara şu soru gelir: Bu ilimler ondan sonra kime kaldı? Hz. Nuh’a mı? Cinlere mi? Yoksa yeryüzünde kayıp bazı kitaplarda mı saklı?

Modern bilimde “ilk saat”, “ilk dikiş iğnesi”, “ilk yazılı belge” gibi unsurların Sümerler ya da Mısırlılar tarafından bulunduğu iddia edilir. Ancak bu buluşların temelinde ilahi bir öğretmen varsa, bu kişi işte Hz. İdris’tir. Ve Kur’an’da “kalemle yazmayı öğreten Rab” vurgusu, bu ilmin kutsiyetini hatırlatır.

Bugün yıldızlara bakarak yol arayanlar çoktur. Ama gerçek yıldızlara değil, şöhretlere bakanlar çoğunlukta. Oysa Hz. İdris, yıldızları göğün kitabı gibi okur, onları yalnızca Allah’ın ayetleri olarak görürdü. Bugün onun izinden gitmek isteyenlerin de bilginin değil, hikmetin peşine düşmesi gerekir.

Taşların Dili ve Nuh’un Sandığı – Unutulmuş Teknolojiler​

Tufan, yalnızca suların değil, bir çağın da üzerini örttü. Hz. Nuh’un gemisi dalgalarla değil, kaderin büyük rotasında ilerliyordu. İnsanlık tarihinin en karanlık anlarından biri yaşanırken, tufandan sadece insanlar değil, bazı ilahi sırlar da kurtarıldı. Çünkü gemiye sadece canlılar değil, “taşınan bilgi” de alınmıştı.

Rivayet odur ki Hz. Nuh, tufan öncesinde melekler tarafından uyarıldı. Yalnızca bedeni değil, yeryüzünde kalmış ilahi öğretileri de kurtarması istenmişti. O dönem taşlara kazınmış yazıtlar, yontulmuş levhalar ve gizemli mühürler vardı. Her biri bir çağın hafızasıydı. Nuh’un Sandığı’na konan bu taş levhalar, tufandan sonra yeni bir medeniyetin temelini atmak üzere saklandı.

Bazı anlatılara göre, bu taşlardan biri zamanla Hz. İbrahim’e ulaştı; bir diğeri Musa’nın ellerinde yeniden parladı. Hatta bir kısmı, Kâbe’nin temellerine yerleştirildi. Bunlar, gökten indirilen bilgiler gibi, yerden yukarıya şahitlik eden taşlardı. Hakkın ve bâtılın ayrıldığı noktada, taşların dili susmazdı.

Günümüzde arkeologlar bir tapınağın duvarında ya da bir dağın eteğinde kazı yaparken, sadece geçmişi değil, bu taşlara kodlanmış hakikatin izlerini de kazıyor olabilirler. Fakat bilmezler ki, her taş yazısı okunacak diye indirilmemiştir. Bazıları sadece bekler… Doğru zamanı, doğru gözü, doğru kalbi...

Hz. Nuh’un Sandığı yalnızca bir gemi değil, bir emanetler taşıyıcısıydı. Ve bu emanetlerin içinde, ilahi bilgiyi mühürleyen kadim taşlar vardı. Belki de bugün hâlâ yeryüzünün bir yerinde, gökten inmiş gibi duran siyah bir taş bu sırrı saklamaya devam ediyordur...

Kayıp Zamanın Harfleri – Zikir ve Kelimeler Arasındaki Gizem​

Zamanın, insanlık tarafından ölçülemeyen, kavranamayan bir derinliği vardır. Bir zamanlar insanlar, her kelimenin, her harfin arkasında bir güç olduğuna inanırlardı. Bu güç, bir tür ilahi kod gibi düşünülebilir, tıpkı her bir harfin bir yıldız gibi parladığı kadim bir bilgelik sisteminin parçası. Zikirle, dua ile ve en temel kelimelerle hayat bulan bu güç, zamanın ötesine geçebilecek bir kapasiteye sahiptir.

İslam’daki Bismillah, La ilahe illallah gibi kelimelerin gücü, sadece birer ibadet şekli değil, birer zaman yolculuğudur. Bu kelimeler, yüce bir sırrı taşır. Allah’ın en güzel isimleri, her harfiyle farklı bir âlem açar ve kişinin ruhu bu kelimelerle bütünleşerek daha derin bir anlayışa ulaşır.

Ancak eski zamanlarda, kelimelerle yapılan bu yolculuk sadece dinî öğretilerle sınırlı değildi. Kayıp medeniyetlerde de zikir ve kelimelerin bir aracı olarak kullanıldığına dair izler bulunmaktadır. Her kelimenin, her harfin bir frekansı vardı. Bu frekanslar, göklerden gelen bir ilahi güç ile uyum içindeydi. Aristo, Platon, Hermes Trismegistos gibi kadim bilgelerin metinlerinde sıkça rastladığımız sözün gücü” kavramı, yalnızca insanların iletişim kurma biçimini değil, evrenle olan bağlarını da şekillendiriyordu.

Rivayetlere göre, eski uygarlıklarda, kelimeler birer yıldız harfleri gibi düşünülüyordu. Her harf, bir zikir idi ve doğru şekilde okunduğunda, evrende görünmeyen kapıları açabiliyordu. Sadece doğru zaman ve doğru yer gerektiriyordu. Her harf, bir medeniyetin bilgeliğini taşır, bir bakıma insanın varoluşuna dair hakikatleri dile getirirdi. Bu bilgelik, sadece kelimelerle değil, aynı zamanda bu kelimelerin söyledikleriyle, yazıldıkları yerle, hatta izledikleri yönle şekillendi.

Kayıp medeniyetlerin bu eski bilgilerini kaybettiğimizde, zamanın ötesine geçmenin yollarını da kaybettik. Ancak her bir harfin ve kelimenin içinde saklı olan sır, bir gün yeniden hatırlanacak gibi görünmektedir. Belki de bugün, tekrar bir zamanlar olduğu gibi, eski zikirler ve kelimelerle zamanın kapılarını aralamalıyız.

Gizemli Kitaplar ve Kaybolan Sayfalar – İlimlerin Kayıp Yolu​

Bir zamanlar, ellerde tutulan kitaplar sadece kelimeler değil, birer canlı harfler ibi hareket ederdi. Bu kitaplar, sadece bilgi taşımaz, aynı zamanda bir medeniyetin ruhunu, tarihini ve geleceğini de barındırırdı. Ancak zamanla, bazı kitaplar kayboldu, bazı sayfalar silindi. Bugün sadece hayal meyal hatırladığımız bu eserler, bir zamanlar insanları ilahi bilgiyle buluşturmuş, evrenin sırlarını çözmek için bir yol haritası oluşturmuşlardı.

Eski zamanlarda, özellikle İslam medeniyetinde, kitaplar yalnızca yazılı eserler değildi; onlar, birer ruhani eserler olarak kabul edilirdi. İlim, bir kitapla değil, o kitaptan alınan ilahi ışık ile anlaşılırdı. Hatta bazı alimler, kitapların sadece dış şekilleriyle değil, içeriklerinin de gizli anlamlarla dolu olduğuna inanırlardı. Yani, bir kitabın sayfaları aslında bir tür şifreli dil taşıyor, o kitabı anlamak için sadece akıl değil, kalp ve ruh da gerekirken, bu da insanın içsel yolculuğuna dair bir anahtar sunuyordu.

Bir zamanlar, kaybolan bazı kitapların, eski medeniyetlerin en değerli hazineleri olduğu söylenirdi. İslam’daki Zebur, Tevrat ve İncil gibi kutsal kitaplar bir yana, kaybolmuş diğer eserler de çok derin ilimlere işaret eder. Örneğin, Efsus’un Kitapları veya Zosimus’un Eserleri gibi kadim yazmalar, kadim uygarlıklarda yıldızların hareketini, gökbilimi ve insanın yaratılışını anlatan sayfalara sahipti. Bu eserler, tıpkı Hz. İdris’in yıldızlarla ilgisi gibi, göğün ve yerin sırrını çözüme kavuşturmak amacıyla yazılmıştı.

Günümüz arkeologları, bu kaybolan kitapların izlerini sürerken bazen eski tapınakların duvarlarında, bazen bir mağara duvarında, bazen de toprak altında kaybolmuş sayfalara rastlıyorlar. Ancak çoğu zaman bu sayfalarda yazılı olanlar bir dil bilmecesinden ibaret; ya da eski harflerle yazılmış, çözülmesi gereken şifreli mesajlar. Kitaplar kaybolmuş olabilir, ancak bu kitaplardan gelen ışığın izleri hâlâ yer yüzünde saklı kalmaktadır.

Efsanevi kitapların kaybolmuş sayfaları, aslında bir gizli ilmin varlığını ortaya koyuyor. Bu ilim, insanın batınî bilgiye ulaşmasını sağlayacak bir ışık gibi, zamanı ve mekânı aşacak bir güce sahiptir. Belki de bu kaybolan kitapların sayfaları, bir gün yeniden bulunacak ve insanoğlu, kadim bilgilerin kapalı olan kapılarını açmayı başaracaktır.

Göğün Mühürleri ve Kaybolan Şehirler – Kayıp Medeniyetlerin Sırlı Harfleri​

Zaman, bir sırrı saklamak üzere değil, onu serbest bırakmak için var. İnsanlık, kaybolan şehirlerin ve gizemli mühürlerin peşinden sürüklenirken, aslında geçmişin, derinliklere gömülmüş bir hakikatini keşfetmeye çalışıyordu. Bu şehirler yalnızca yerleşim yerleri değil, evrenin kodlarını içeren yaşam alanlarıydı. Göğün mühürleri, bu şehirlerin kapılarını ve harfleriyle yazılmış olan ilahi mesajları taşıyordu. Kaybolan her şehir, her harf, kaybolan bir gerçekliğin izleriydi.

Kur’an’da geçen, büyük felaketlerle yok olmuş uygarlıklara dair anlatımlar, bu kaybolan şehirlerin ve mühürlerin varlığına dair ipuçları sunar. Bu şehirler, bir zamanlar ilahi bilgi ve manevi güçle şekillenmiş, ancak zamanla bozulmuş, yıkılmıştır. Yeryüzünde var olan bu eski şehirlerin yıkılması, tıpkı bir harfin kaybolması gibi, bir zamanın son bulmasıydı. Her bir kaybolan şehir, bir harfin kaybolması gibi, dünya dilinin kırılmasına neden oluyordu.

Antik medeniyetlerin gökyüzüyle kurduğu bağlantı, sadece astronomik değil, aynı zamanda göksel mühürlerin gizemiyle ilgiliydi. Her bir mühür, bir tür kod taşıyor, belirli bir bilgiye ulaşmanın yolunu gösteriyordu. Bu mühürler, o zamanlar halklar arasında sır gibi saklanır, sadece seçilmiş kişilere verilirdi. Mühürlerin arasındaki semboller, bir araya geldiğinde büyük bir evrensel bilgiyi açığa çıkarıyordu.

Rivayetlere göre, kaybolan bazı şehirler, göksel harflerin bir araya gelmesiyle kurulmuştu. Bu şehirler, yeryüzüne düşen yıldızların izlerini takip eder, göğün yönlendirdiği bir rota ile şekillenirdi. Bugün bazı arkeologlar, eski harflerin tanrıların isimlerini veya evrenin şifrelerini taşıyan bir dil olduğunu keşfetmeye çalışıyorlar. Fakat gerçekte, bu harfler zamanla yeryüzüne indiğinde, insanlar onları sadece birer sembol olarak görmüşlerdi. Oysa ki her bir harf, bir medeniyetin, bir zamanın ve bir gücün izlerini taşıyordu.

Kaybolan şehirler ve mühürler, bu harflerin birleşimidir. İnsanoğlu bu şehirleri bulduğunda, kaybolmuş harfler arasındaki gizemi çözecek ve bir zamanlar yeryüzünde var olan ilahi bilgilerin sırrına vakıf olacaktır. Ancak, zamanın göğüslediği bu kaybolmuş harfler, sadece doğru ruhlara açılacak olan birer mühürdür.

Bugün, eski harflerin sırrını çözecek olan insanlar, sadece tarihin değil, evrenin harflerini okuyabileceklerdir. Bu harfler, kaybolan şehirlerin ve kaybolan bilgilere ait olan tek anahtardır.